Κείμενο του σωματείου για την απεργία 15/12

ΝΑ ΛΟΛΑ ΝΑ ΕΝΑ ΣΑΠΙΟ ΜΗΛΟ

Η παρούσα οικονομική κρίση έχει περάσει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Σε μία περίοδο όπου η επίθεση στο κοινωνικό κράτος είναι συνεχής και καθολική, ακόμα και η Παιδεία αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο λογιστικής. Τί ακριβώς όμως σημαίνει η παραπάνω διαπίστωση για τα σχολεία μας, τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς?

Οι εκπαιδευτικοί μειώνονται ως πολύ δαπανηροί για τον κρατικό προϋπολογισμό.

- Σε πολλά σχολεία της Λέσβου κυρίως πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης οι σύλλογοι διδασκόντων απαρτίζονται κυρίως από αναπληρωτές και όχι από μόνιμους εκπαιδευτικούς. Με αυτόν τον τρόπο θυσιάζεται η σταθερότητα και η συνέχεια στη μάθηση, χάριν εξοικονόμησης χρημάτων.

- Στο ΕΠΑΛ του Πλωμαρίου δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί εκπαιδευτικοί για τη διδασκαλία βασικών μαθημάτων. Οι μαθητές κουράστηκαν να παρακαλούν για την κάλυψή τους, εισπράττοντας εδώ και μήνες υποσχέσεις.

- Στο αθλητικό γυμνάσιο Μυτιλήνης δεν υπάρχουν γυμναστές (!) για τα περισσότερα αθλήματα και η λύση που διαφαίνεται είναι το οριστικό του κλείσιμο.

Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, οι εργαζόμενοι στα σχολεία δεν είναι όλοι μόνιμα διορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Τις πάγιες και λειτουργικές ανάγκες τις κάλυπταν μέχρι τώρα εκπαιδευτικοί με τέσσερις διαφορετικές σχέσεις εργασίας: μόνιμοι, αναπληρωτές πλήρους ωραρίου, αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου, ωρομίσθιοι. Τελευταία προσελήφθησαν και συμβασιούχοι μέσω Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων Χρηματοδότησης (ΕΣΠΑ). Πρόκειται για μια κατηγορία καθηγητών και δασκάλων που δεν καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά από θολά ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης. Στις νέες αυτές ατομικές συμβάσεις αδιευκρίνιστα παραμένουν ζητήματα που αφορούν στο ωράριο, στην ασφάλιση και αναγνώριση της προϋπηρεσίας των εργαζόμενων και στον τρόπο πληρωμής τους. Από τη μία λοιπόν το Υπουργείο συνθλίβει τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση ακυρώνοντας την διδακτική τους εμπειρία, περικόπτοντας τους μισθούς τους, παγώνοντας τους διορισμούς, αυξάνοντας τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Από την άλλη, και ως αποτέλεσμα των παραπάνω, τάξεις μένουν χωρίς εκπαιδευτικούς και το εκπαιδευτικό έργο…χωρίς περιεχόμενο. Γιατί μειώνοντας σε αριθμό, διαιρώντας και απαξιώνοντας τους εκπαιδευτικούς, το Υπουργείο -εκτός από το εξοικονομεί χρήματα- δεν πετυχαίνει τίποτα άλλο πέρα από το να μειώνει, να κατακερματίζει και να απαξιώνει το ίδιο το εκπαιδευτικό έργο.

Η χρηματοδότηση των σχολείων και των σχολικών επιτροπών είναι τόσο ελλιπής, που ο χειμώνας προμηνύεται «κρύος». Έτσι, τη στιγμή που μιλάμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία, ο οικογενειακός προϋπολογισμός καλείται να δώσει λύσεις.

- Η τελευταία δόση του 2010 για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων στο Δήμο Μυτιλήνης μειώθηκε σε ποσοστό πάνω από το 30%.

- Στο σχολείο της Άντισσας οι γονείς κάνουν έρανο για την αγορά πετρελαίου, ενώ στη Φίλια για τον ίδιο λόγο διοργανώνουν «χοροεσπερίδες».

- Στη Γέρα δεν επαρκούν τα χρήματα για επιδιόρθωση του φωτοτυπικού μηχανήματος ενώ στο Μανταμάδο δεν υπάρχουν αναλώσιμα.

- Στον Πολιχνίτο οι «δωρεές» της Cosmote αντικατέστησαν την κρατική χρηματοδότηση για τεχνικό εξοπλισμό με αντάλλαγμα τη διαφήμιση και την προπαγάνδιση των προϊόντων της.

- Σε όλα τα σχολεία καταργείται η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, που ήταν για χρόνια μία σημαντική και δωρεάν βοήθεια για όσους μαθητές δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνουν σε φροντιστήριο.

Στο νέο σχολείο προωθείται η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης και προβλέπεται η απόλυτη σύνδεση με την τοπική αυτοδιοίκηση και τους διευρυμένους πλέον δήμους (βλ. Καλλικράτης).

Την προηγούμενη εβδομάδα λίγο έλειψε να κλείσουν επ’ αόριστον οι παιδικοί σταθμοί της Μυτιλήνης, μετά την άρνηση της περιφέρειας να υπογράψει δάνειο υπέρ του δήμου Μυτιλήνης. Τι σκέψεις μπορεί να μας γεννάει αυτό για την τύχη των σχολείων στο μέλλον! Η φειδωλή χρηματοδότηση των δήμων και η πλήρης οικονομική εξάρτηση των σχολείων από αυτούς μήπως θα σημαίνει τον περιορισμό, το κλείσιμο ή την ανάγκη αυτοσυντήρησης κάποιων σχολικών μονάδων;

Όσον αφορά στην περίφημη “αξιολόγηση”, κάθε αναφορά στο περιεχόμενο και τους στόχους της απουσιάζει χάριν μίας ελπιδοφόρας, και μόνο, προοπτικής. Το είδος της αξιολόγησης που προτάθηκε είναι εφάμιλλο με αυτό άλλων χωρών με καθυστέρηση μιας εικοσαετίας. Όπου εφαρμόστηκε είδαμε να δημιουργείται ένας διαχωρισμός των σχολείων σε καλά και κακά, σε αποδοτικά και μη αποδοτικά. Ωστόσο για την κατηγοριοποίηση αυτή, αγνοήθηκαν πλήρως οι κοινωνικές συνθήκες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο τα σχολεία αυτά λειτουργούσαν. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η συγχώνευση ή ακόμα και το κλείσιμο «αποτυχημένων» σχολικών μονάδων. Παράλληλα, η νομιμοποίηση της απόσυρσης της κρατικής χρηματοδότησης, η παράδοση των σχολείων σε πάσης φύσεως χορηγούς και, τέλος, η ενοχοποίηση του σχολείου και των εκπαιδευτικών ως οι μόνοι υπεύθυνοι για την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου. Την ίδια στιγμή απαιτείται πιστοποιητικό παιδαγωγικής κατάρτισης, διετής δοκιμαστική περίοδος με «μέντορες» και «δόκιμους», διαγωνισμούς που ακυρώνουν πτυχία και προϋπηρεσία, ενώ εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι θα αξιολογούνται ως μετρήσιμοι δείκτες.

Η λύση που προτείνει για την επιβίωσή του το καπιταλιστικό σύστημα είναι η γενική αναδιάρθρωση και υποτίμηση των εργασιακών σχέσεων σε όλους τους παραγωγικούς τομείς και κυρίως σε δημόσια αγαθά (υγεία, παιδεία). Όσον αφορά στην Παιδεία, προτείνει μείωση του κρατικού προϋπολογισμού σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, σχολικές μονάδες με χορηγούς, τάξεις χωρίς εκπαιδευτικό προσωπικό, σχολικές μονάδες που ζητούν από τους μαθητές να καλύπτουν τις ανάγκες του σχολείου σε αναλώσιμα και ένα μακρύ κατάλογο από ξεκάθαρες κινήσεις υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου. Την ίδια ώρα το Υπουργείο Παιδείας έρχεται να προτείνει «καινοτόμες» αλλαγές για το «νέο σχολείο». Ψηφιακή τάξη, κατ’ οίκον φροντιστήριο, βιντεοσκοπημένες παραδόσεις μαθημάτων, animations… Λέξεις φαντεζί, αλλά ούτε μια λέξη για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και τις συνθήκες εργασίας που θα παρέχει το νέο σχολείο.

Φροντιστήρια

Την ίδια ώρα που στα δημόσια σχολεία υπάρχουν χιλιάδες λειτουργικά κενά, χιλιάδες εκπαιδευτικοί εργάζονται είτε στην παραπαιδεία (φροντιστήρια και ιδιαίτερα) είτε ετεροαπασχολούνται. Ειδικά στα φροντιστήρια οι εκπαιδευτικοί έρχονται αντιμέτωποι με μία κατάσταση που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια που υποχρεώνει τους ίδιους αλλά και τους μαθητές, κάτω από την πίεση εργοδοτών αλλά και πολλών γονέων, να μπουν σε μια διαδικασία βαθμοθηρίας, ανταγωνισμού και παροχής αποκλειστικά και μόνο στείρας εξειδικευμένης γνώσης. Μια κατάσταση που συγκρινόμενη με τις συνθήκες εργασίας στο δημόσιο οδηγεί στην αντίληψη περί «σωτήριου» διορισμού. Παράλληλα οι περισσότεροι συνάδελφοι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως περαστικούς από τα φροντιστήρια (πάντοτε με το «όνειρο» του διορισμού) κάτι που οδηγεί στην αποδυνάμωση των αγώνων και στην υποβάθμιση των όρων εργασίας. Την ίδια ώρα λοιπόν που η συλλογική σύμβαση εργασίας σύμφωνα με τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας για το 2010 έχει οριστεί στα 11,09 ευρώ μεικτά κατώτερο ωρομίσθιο (http://www.omed.gr/ ), την ίδια ώρα που ο Σ.Ε.Φ.Κ. στην Αθήνα έχει καταφέρει το κατώτερο ωρομίσθιο στην Αττική να είναι 13,36 ευρώ μεικτά (http://www.sefk.gr/ ) υπάρχουν συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα (προφανώς και στη Λέσβο) που εργάζονται για 7-8 ευρώ την ώρα και συνήθως χωρίς ένσημα. Προφανώς για κάποιους ίσως αυτά να φαίνονται αρκετά, αν δεν συνυπολογίσουμε βέβαια το γεγονός πως μία ώρα μαθήματος ισοδυναμεί τις περισσότερες φορές με 3 ή και 4 ώρες πραγματικής εργασίας (προετοιμασία, διορθώσεις…), αν δεν συνυπολογίσουμε πως σχεδόν κανένας συνάδελφος δεν εργάζεται παραπάνω από 10-15 ώρες την εβδομάδα σε ένα φροντιστήριο και αναγκάζεται να δουλεύει πολλές φορές σε πάνω από 1 φροντιστήρια για να συμπληρώνει τις ώρες, αν δεν συνυπολογίσουμε πως σχεδόν κανένας συνάδελφος δεν πληρώνεται τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, το επίδομα αδείας, τις αργίες, τις ενημερώσεις γονέων και τις επιτηρήσεις, τα επιδόματα και πως πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, η εργασία στα φροντιστήρια είναι σχεδόν εποχιακή, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι άνεργοι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Για αυτούς τους λόγους, καλεί όλους τους εκπαιδευτικούς της επισφάλειας να συμμετάσχουν στις δράσεις και τις συνελεύσεις του σωματείου με σκοπό την κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας και την διαμόρφωση ενός λόγου ικανού να εκφράσει την αντίθεσή μας στις νέες ρυθμίσεις για την παιδεία, επισημαίνοντας κάθε φορά την αναγκαιότητα για μία εκπαίδευση που επιδιώκει να προσφέρει γνώση και όχι κατάρτιση, που προσθέτει αντί να αφαιρεί, που ερμηνεύει τη σιωπή αντί να σιωπά κάθε ερμηνεία.